ΣΥΧΝΟΤΕΡΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ
Συνήθη περιστατικά
Οι παθήσεις για τις οποίες οι μικροί ασθενείς επισκέπτονται το χειρουργό παίδων είναι συχνότερα αυτές για τις οποίες τη διάγνωση θέτει ο παιδίατρος ή ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς με μια τυχαία παρατήρηση στο σώμα του παιδιού τους. Τέτοιες περιπτώσεις όπως οι βουβωνοκήλες, οι κρυψορχίες και οι ανελκόμενοι όρχεις, η φίμωση ή απλώς οι βαλανοποσθικές συμφύσεις, οι συμφύσεις των μικρών χειλέων του αιδοίου και άλλες πολλές αποτελούν τη «ρουτίνα» του παιδοχειρουργικού ιατρείου αλλά και τις συνηθέστερες παθήσεις για τις οποίες ένα κατά τα άλλα υγιές παιδί μπορεί να οδηγηθεί στο χειρουργείο.
Η κρίση του ιατρού
Ο παιδοχειρουργός καλείται να βάλει την τελική διάγνωση, να ενημερώσει διεξοδικά τους γονείς για τη θεραπευτική προσέγγιση του ασθενή και ενδεχομένως να χειρουργήσει το παιδί. Μετά το πέρας του χειρουργείου ακολουθούν η άμεση μετεγχειρητική περίοδος κατά την οποία ο ασθενής παρακολουθείται στενά και ο χειρουργός καθορίζει την φαρμακευτική αγωγή εφόσον είναι απαραίτητη, τη δίαιτά του και αποφασίζει για το εξιτήριο από την κλινική. Ακόμα και η απώτερη μετεγχειρητική πορεία, που λαμβάνει χώρα κατά κανόνα στο σπίτι, απαιτεί τη συχνή επικοινωνία γονέων και παιδοχειρουργού και ενδεχομένως την επανεξέταση προκειμένου να είναι σίγουρο ότι όλα βαίνουν καλώς.
Ασθενείς με ιδιαιτερότητες
Υπάρχουν και περιπτώσεις για τις οποίες ένα παιδί οδηγείται επειγόντως στον παιδίατρό του ή τον παιδοχειρουργό. Έτσι, το κοιλιακό άλγος που μπορεί να υποκρύπτει χειρουργική πάθηση, όπως η σκωληκοειδίτιδα, ή μια κάκωση κεφαλής που είτε συνοδεύεται από τραύμα είτε όχι, προκαλούν θορυβώδη συμπτώματα που άγχουν τους γονείς και ο παιδοχειρουργός καλείται ανάλογα με την περίπτωση να δράσει άμεσα. Φυσικά κάθε κοιλιακός πόνος δεν είναι σκωληκοειδίτιδα. Επομένως ο παιδοχειρουργός είναι εκείνος ο γιατρός ο οποίος λαμβάνει την απόφαση ότι η πάθηση του παιδιού δεν είναι χειρουργική.
Ο παιδιατρικός ασθενής έχει ιδιαιτερότητες. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν αποτελεί ένα ανθρώπινο όν μικρότερων διαστάσεων. Οι παθήσεις είναι διαφορετικές από τους ενήλικες. Είναι διαφορετικές ακόμα από ηλικία σε ηλικία.
Η εκπαίδευση του χειρουργού παίδων είναι πολύχρονη (7 έτη στην Ελλάδα και τις περισσότερες χώρες του κόσμου) και αποσκοπεί ακριβώς στο να είναι έτοιμος να εντοπίσει και αντιμετωπίσει παθήσεις ακόμα και όταν ο ασθενής του είναι μόλις λίγων ωρών ζωής.